کتاب راهنمای کمبریج: لکان با ترجمه دکتر فرزام پروا در راه انتشار (این کتاب مهرماه امسال روانه کتابفروشی ها خواهد شد) به این ترتیب احتمالا از دوره بعدی کلاسهای مکتوبات لکان، کتاب درسی نیز خواهیم داشت. بخشی دیگر از مقدمه مترجم را با هم می خوانیم: جالب است بدانید که حتی ترتیب مقالات در این کتاب از نظم خاصی پیروی می‌کند که به‌عقیدۀ من یادآور همان درخت تنومند و سایه گستری است که به آن اشاره کردم: گویی هفت بخش ابتدایی کتاب، با پرداختن به مسائل ابتدایی‌تر و بنیادی‌تر (بازگشت به فروید، مرحلۀ آینه‌ای، تأثیرات انسان‌شناسی لو‌ی‌-‌اشتراوس، تأثیرات زبان‌شناسی، روش‌های

– شخصا، فکر می کنم که شما به من خیلی خوب دارید گوش می کنید. شما خیلی مهربانید، بیش از مهربانید، چرا که مهربانی صرف، برای اینکه موجب شود به درستی گوش کنید کافی نمی بود. – سوژه ای که اینجا منظور ماست، نه سوژه ای است که تولید گفتار می کند، بلکه سوژه ای است که توسط گفتار تولید می شود، حتی توسط گفتار به دام و مخمصه می افتد، [یعنی] سوژه گفتن. -تا جایی که ما آن را به عنوان کارهای سوژه در نظر می گیریم، بزرگ دیگری به صورت جایگاه سخن تعریف می شود. این جایی نیست

«مگه خاطرخواهی به این سادگیا علاج میشه بی‌پدر؟!» [جنون دونفره] (۱) دائی‌جان ناپلئون بر تخت روانکاوی فرزام پروا (روانکاو و روانپزشک) در کودکی هنگامی که سریال «دایی جان ناپلئون» از تلویزیون ملی پخش می‌شد، از اینکه چطور چشمان بزرگترها به صفحه تلویزیون دوخته می‌شود و چطور از دیدن این سریال سراسر وجد و سرور و خنده می‌شوند، بسیار حیرت زده بودم، و کنجکاو شده بودم که موضوع چیست؟ نه موضوع سریال برایم روشن بود و نه بسیاری از کلماتی که بین پرسوناژها رد و بدل می‌شدند: «مومنت»! کلمه رمز سحرانگیزی هم در سریال وجود داشت که با گفتن آن بر

– سوژه توسط تعداد مشخصی از تولید آواهایی که اتفاق افتاده برساخته می شود، و از زنجیره دالی به همان طریقی می افتد که میوه رسیده [از درخت]. در همان لحظه ای که او به دنیا می آید از یک زنجیره دالی می افتد، که می تواند درست و حسابی پیچیده یا حداقل پر طول و تفصیل باشد، و آنچه ما اشتیاق والدین می نامیم مادون همان زنجیره است. مشکل است در واقعیت به دنیا آمدنش این را در نظر نگرفت، حتی، و مخصوصا، وقتی اشتیاقی برای به دنیا نیامدنش وجود داشته است. -این واقعیت که روانکاو هرگز تکان نمی

امروزه پنج دهه از آن زمان گذشته است. در طی این مدت اهمیت طنز و خنده را در روان آدمی و ناخودآگاه او فهمیدم و دریافتم که عشق و سرمستی (که در روانکاوی به آن «سکسوالیته» گفته می‌شود) و همینطور مرگ و نیستی چه اهمیت بنیادینی در روح و روان آدمی دارد و به چه رازهای ناگشودنی راه می‌گشاید (که مهمترین آنها «حفره وجودی» انسان است، حفره‌ای که به این سادگیها پر نمی‌شود، و «عشق» یکی از مهمترین راه‌حلهایی که بنی‌بشر برای پر کردن این حفره به آن دست می‌یازد). اکنون برای نوشتن این یادداشت برای چندمین بار به این

اما چرا به قول حافظ: «یک قصه بیش نیست غم عشق وین عجب/ کز هر زبان که می‌شنوم نامکرر است»؟ مساله همین است که عشق در حد اعلای خود از مقوله چیزهایی است که تعلق به حوزه‌ای دارند که ما در روانکاوی لکانی به آن «بعد واقع» می‌گوییم: حفره‌ای ناممکن و ناگفتنی در وجودمان که کلمات هم به آن دسترسی ندارند. این است که هر قصه‌ای در مورد عشق، جز اینکه به حواشی این حفره وجودی نزدیک شود، کاری نمی‌تواند بکند، و چون رسیدن به مرکز حفره غیرممکن است، هر توصیف عشق، مانند توصیفی است برای بار اول. اولین بار