طالب لعل و گوهر نیست وگرنه خورشید  همچنان در عمل معدن و کان است که بود مساله زیر سوال بردن تلاشهایی که در قرن بیستم در دانش زبان شناسی صورت گرفته – مانند پروژه چامسکی که در یادداشت قبلی به آن اشاره شد – ممکن است قدری سوال برانگیز باشد، و حتی ادعایی گزاف به نظر برسد. اما اگر کمی زاویه دیدمان را گسترده تر کنیم که در این قرن چه فاجعه ای رخ داده، فاجعه ای که کشتار و وحشیگری دو جنگ جهانی در برابر آن چیز کوچکی است، کمتر ممکن است مطلب اظهار شده عجیب به نظر برسد.

(۶) برخوردی که ما در برابر این بزرگ دیگری اتخاذ می کنیم و اینکه آیا اسم آن را منازعه یا نقد می گذاریم، یا هر چیز دیگر، به برخورد تمدن ما در این لحظه بستگی دارد. آیا مردم چنین سطحی از کنترل و مقررات دولتی را قبول خواهند کرد؟ آیا مردم مشتاقند که مثل ماشین تلقی شوند؟ یا می خواهند با آن مخالفت کنند، فاکتوری که نمی توانیم آن را تضمین کنیم. در اساس ما تاثیر زیادی نمی توانیم بگذاریم. همانطور که توماس اسوولوس گفت این مساله ای در مورد یک پاسخ اخلاقی است. برای من، مدل زبان CBT دقیقا

دنباله مقاله جذاب JAM را در ادامه می خوانید:(۳) وقتی با CBT مواجه می شویم با پدیده جدیدی روبرو هستیم. آیا CBT فقط استفاده از تلقین است که از مدتها قبل می شناختیم، تلقینی که در قرن نوزدهم و ابتدای قرن بیستم داشتیم، و فقط یک تدوین جدید [است]؟ می ترسم CBTتنها تدوین جدیدی از تلقین نباشد، چون آن نوعی محصول جنبی و وحشتناک خود روانکاوی است. CBT چیز جدیدی است. به عبارتی پسا تحلیلی است، یا پسا فرویدی.وقتی مصاحبه های اخیر با آ. ب. [آئرون بک] را در نیویورک تایمز یا واشنگتن پست می خوانید، می بینید او روانکاو

ژک آلن میلر، موسس مدرسه آرمان فرویدی پاریس و موسس و نخستین رئیس جامعه جهانی روانکاوی و بزرگترین شارح آثار لکان، در کنفرانس «له اشتیاق، علیه CBT » از سومین کنگره مدرسه لکانی جدید (مدرسه ای که خود دو سال پیش از آن در لندن تاسیس کرده بود) به تاریخ۲۱ و ۲۲ ماه می سال ۲۰۰۵ سخنانی به زبان انگلیسی ایراد کرد که ترجمه آن را در ادامه خواهید یافت: (پیاده شده و ویراسته توسط: ناتالی ولفینگ و بوگدان وولف / ترجمه و تخلیص و شماره گذاری سخنرانی: فرزام پروا) (۱)…به محض اینکه فهمیدیم CBTچیز جدیدی است، علاقمند شدیم [که

از پرهیز ناراستی و دروج. آیا دروج مردمان، مردمان دروغ و پلشتی و خیانت، روانی هماره در رنج ندارند؟ که همانطور که در اوستا (یسنه، هات ۳۰، بند ۴) آمده است: «بهترین منش» پیروان «اشه» را و «بدترین زندگی» هواداران «دروج» را خواهد بود.[۱] قبلا در مطلبی که تحت عنوان «مردمان دروج» در همین ستون آمد گفته شد که برای مردمان دروج در کتب روانپزشکی هم حال و آینده خوبی متصور نشده است. براستی هم اگر کشتی وجود انسان در دریای سائق ها از جانب خود او هم دچار پستی و بلندی شود دیگر کارش زار است، کشتی ای در

اون جا مریضا رو شلاق می زنن٫ آزارشون می دن٬ با برق مغزشونو خراب می کنن. پاهاشونو می بندن به تخت٬ یه لوله تو دماغشون می کنن و یه آبگوشت کثیف هم می ریزن تو شکمشون٬ سوزنهای عجیب و غریب میزنن٬ و شب ها در و پنجره ها رو قفل می کنن که هیشگی نتونه بره بیرون…   این قسمتی است از نمایشنامه «وای بر مغلوب» آخرین نمایشنامه ای که از دکتر غلامحسین ساعدی پیش از دستگیری و مغلوب شدن و شکسته شدن روحش در سال ۱۳۴۹در تالار سنگلج به روی صحنه آمد. بسیاری از این کلمات که از دهان