به عنوان کسی که سالها با نوجوانانی که با تروماهای مختلف درگیر بوده‌اند کار کرده است، می‌توانم بگویم در کلینیک، ما هر روز با صدق گفته فروید مواجه می‌شویم. ترومایی که به فرد در سن پایین وارد شده، به ویژه هر چقدر در سنین پایین تری بر او اثر گذاشته باشد، و به ویژه اگر مربوط به مسائل جنسی یا انواع پرخاشگریهای محیطی باشد، در طی سالیان سال در اعماق ناخودآگاه ریشه دوانده و شاخ و برگ بیشتری پیدا کرده، و همانطور که بسیاری از مراجعان از آن نام می‌برند، ابعاد یک «هیولای دژخیم» را پیدا می‌کند، هیولایی که علی‌الظاهر

«… کیست کو تن در دهد در طعن و طنز دهر و آزار ستمگر وهن اهل کبر و رنج خفت از معشوق و سرگرداندن قانون تجریهای دیوانی و خواریها که دائم مستعدان صبور از هر فرومایه همی‌بینند؟» هملت، شکسپیر در سال ۱۹۱۲ میلادی، مقارن همان زمانی که فروید متوجه شده بود که کشفیات او در باب علل و اشکال نوروز، قابل تعمیم یافتن به اجتماعات انسانی است، یعنی زمانی که داشت کتاب توتم و تابو را می‌نوشت، در یکی از ایالات آمریکا اتفاقی افتاد که حتی ثابت می‌کرد اجتماعات جانوری و گیاهی هم از قوانین مشابه روح و روان آدمی