بله ما و کل زمینمان جزو آن “خورده” جرمی هستیم که علاوه بر زمین، عطارد، زهره، مریخ، زحل، اورانوس و نپتون را در بر می گیرد! یعنی اگر قرار بود اعداد را گرد کنند، راحت می توانستیم حذف شویم، و مانند سیاهچاله ها، جزو “نیستی” های جهان باشیم. اما تازه در آن خرده ها هم، بیشتر جرم مربوطست به غولهای گازی، که غیر از مشتری، شامل زحل، اورانوس و نپتون می شود. غولهای گازی که با وجود قمرها و رنگهای متنوع و الوان، و بادهای عظیمی که سرعتشان ممکن است تا دوهزار کیلومتر در ساعت برسد، با فروتنی و آرامش

می دانید که مدارس روزگار باستان به تدریج متروکه شدند. آنها مدارسی بودند که شاگردان می آمدند تا به سخنان افراد گوش بسپارند. آنها چیزی بودند که لکان وقتی مدرسه خودش را پایه گذاری کرد، «مأمن و پناهی از تمدن و ناخشنودی هایش» نامید. او به مدرسه خودش بر اساس مدلی از مدارس روزگار باستان نگاه می کرد: پناهگاهی از تمدن و ناخشنودی هایش. وقتی ما افلاطون را می خوانیم روشن است که شور و اشتیاقی در اطراف و اکناف مدارس وجود داشته – مردمان می خواستند بدانند که آیا عیاش ها و خوش گذران های زمانه به سقراط گوش

اما روی همین کره خاکی با آن ماه فسکی و آبله گونش، هستند آدمیانی که اندازه ایگویشان از کل منظومه شمسی بزرگتر است، چرا که عشقی راستین را در زندگی تجربه نکرده اند تا ایگویشان را اندکی کوچک کند. آیا یکی از بزرگترین عشقهای زمینی، عشق مولانا به شمس نیست؟ عشقی که باعث می شود مولانا خود را حتی در اندازه غلامی “شمس” هم نبیند، و بجایش بگوید: من غلام قمرم، غیر قمر هیچ مگو پیش من جز سخن شمع و شکر هیچ مگو دوش دیوانه شدم عشق مرا دید و بگفت آمدم نعره مزن جامه مدر هیچ مگو حالا