انسانهایی هستند که به ما یادآوری می کنند ساحت انسانی قابل فروکاستن نیست. انسانهایی هستند به ما انسان بودنمان را یادآوری می کنند و مسوولیت داشتنمان را و توانمان را در تغییر شرایط. انسانهایی هستند که آینه ای می شوند تا در آن روحمان را بنگریم و جرات کنیم به حفره ها و لکه های آن نظری بیفکنیم. انسانهایی هستند که تعریفی از انسان بودن فراهم می کنند. انسانهایی هستند که تمام مرزهای هستی و وجود را در می نوردند تا به ما یادآوری کنند، ‌”که هستیم” و “چه هستیم” و “آمدنمان بهر چیست.” انسانهایی هستند که با زبان مشترک تمام آدمیان سخن می گویند و تمام انسانها در اطراف و اکناف دنیا فارغ از زبان و رنگ و ملیت و مرزهای قراردادی پیامشان را درک می کنند. آنان شمعی هستند که اول از همه هستی مشترکمان در برابر چشمانمان روشن می کنند و به ما یادآوری می کنند که فارغ از تمام تفاوتها، ما در تعریف انسان بودن با هم برابریم… آنکه چون گاندی ترور کلامی را با لبخند، و ترور با تیر و دشنه را با رهایی و بخشش پاسخ می دهند سکوتش، زبانی آشنا برای همگان است. آنکه ایثار می کند تا دیگران را بیدار کند ‌- می خواهد سقراط باشد یا مسیح، می خواهد فرهاد باشد یا حسین – با زبانی مشترک در جوهر تمام انسانها سخن می گوید. زبانی که کوه را می کند و قلب را می درد…
پس درود بر تو ای انسان! که بدینسان به ما یادآوری می کنی راه و رسم انسان بودن را…