اون جا مریضا رو شلاق می زنن٫ آزارشون می دن٬ با برق مغزشونو خراب می کنن. پاهاشونو می بندن به تخت٬ یه لوله تو دماغشون می کنن و یه آبگوشت کثیف هم می ریزن تو شکمشون٬ سوزنهای عجیب و غریب میزنن٬ و شب ها در و پنجره ها رو قفل می کنن که هیشگی نتونه بره بیرون…

این قسمتی است از نمایشنامه «وای بر مغلوب» آخرین نمایشنامه ای که از دکتر غلامحسین ساعدی پیش از دستگیری و مغلوب شدن و شکسته شدن روحش در سال ۱۳۴۹در تالار سنگلج به روی صحنه آمد. بسیاری از این کلمات که از دهان مرد جوان نمایش خارج می شوند دیگر در بیمارستانهای ما وجود ندارد٬ گرچه در واقعیت بودن آنها از نظر تاریخی کسی شکی نمی تواند داشته باشد. اما سوال اساسی اینجاست که آیا تمام این حقایق گزنده به تاریخ پیوسته اند؟ آیا هنوز که هنوز است رفتار مناسب را با فقیران روح و روان در سطح جامعه و بیمارستانها شاهد هستیم؟!