فروید در بررسی رویاها، به راهنمایی فخنر به این نتیجه رسید صحنه فعالیت رویاها با محل حیات ذهنی بیداری متفاوت است. چطور چنین چیزی ممکن است؟ وقتی فردی می خوابد، سیستم عضلانی فرد دچار فلج موقت می شود، و به این ترتیب بدون اینکه ایگو واهمه ای از اقدام به عمل داشته باشد می تواند در تماس با آن بخشی از حیات ذهنی اش قرار بگیرد که در طول روز از آن غافل است، یا به عبارت دیگر، بخشی که در طی روز اگر بخواهد به سطح بیاید، توسط ایگو شکار می شود.. به عبارت دیگر از آنجا صحنه فعالیت

اقیانوس هم به عنوان قرینه مادی روح و روان انسان، وضعیت مشابهی دارد: هر شب، اقیانوس شاهد بزرگترین مهاجرت جانوری روی کره زمین است. شباهنگام، زئوپلانکتونها، یا جانوران ذره بینی اقیانوس، بدون اینکه از شکار توسط شکارچیانی مانند ماهی و سخت پوستان دیگر واهمه ای داشته باشند، به سطح آب می آیند. (فرآیندی که به آنها کمک می کند از فیتوپلانکتونها یا گیاهان ذره بینی تغذیه کنند) با طلوع آفتاب، گویی اقیانوس عظیم بیدار می شود، و زئوپلانکتونها مهاجرت عظیم خود را به آبهای عمیقتر، و مناطق تاریکتر شروع می کنند. به این ترتیب، شباهنگام، صحنه فعالیت رویاها با حیات

به نظر می رسد که طبیعت برای زوایا و اعماق حیات فردی و اجتماعی انسانی که از دیده ها پنهان است، آینه ای فراهم کرده است، به نحوی که هر آنچه در آدمی نامرئی و ناملموس است، در آئینه طبیعت قابل مشاهده و ردیابی است. آیا بخشی از رهایی و بهجتی که در دامان طبیعت حس می کنیم، به دلیل وجود این آئینه عظیم نیست که بخشهای نادیدنی ما را هم به ما نشان می دهد، و هر چند برای لحظه ای به ما کمک می کند که از وجود “غائب” خود، کمتر غائب باشیم؟ در حیات اجتماعی، آدمیان توسط

… در طبیعت، موجوداتی ثابت وجود دارند، که نقطه اوج تجلی نیروهای حیات (اروس) هستند، و در آنها طنابهای لیبیدویی شکل مرئی به خود گرفته اند: نام این موجودات، درخت، و نام دیگر آن طنابها، ریشه و شاخه های درخت است، که امروزه ثابت شده نه تنها از یکسو محل پیوندهای زیرزمینی و رو زمینی اعضای خانواده های درختی هستند، بلکه درست مانند زبان انسانی، که پیوندهای لیبیدویی بین انسانها را ایجاد و برقرار می کنند، می توانند استطاله هایی لیبیدویی به شمار آیند. استطاله هایی که نوعی زبان مرئی را می سازند، زبانی که از طریق سیگنالهای غذایی، بویایی،

وقتی درختی تحت تهاجم حیوانات یا حشرات قرار می گیرد، بنا به نوع مهاجم، ترکیبات معطر خاصی از خود ترشح می کند که هم درختان دیگر را از نوع مهاجم باخبر می کند، و هم در مورد حشرات، شکارگران آنها را فرا می خواند.(۱) این ارتباطات “زبانی” ابتدایی، حتی بین درختان رقیب هم وجود دارد، و میسلیوم قارچهای درون خاک نیز در کنار ریشه درختان، در ارسال پیام بین درختان همکاری می کنند. بیشتر انواع درختان دوجنسی هستند و هم اندامهای جنسی مذکر دارند، و هم اندامهای جنسی مونث. اما به نحو حیرت انگیزی به یاری حیوانات، حشرات و باد

درختان،این موجودات ظاهرا “بدون مغز” دغدغه تاب آوری فرزندان خود را دارند، و تحقیقات نشان می دهد که در برابر محرکهای محیطی و به ویژه تعداد ساعات روشنایی روز (که به واسطه آن فصل را تشخیص می دهند) از گونه ای “حافظه” نیز برخوردارند، که هنوز دانشمندان برای آن توضیحی پیدا نکرده اند (۱) اما خودمانیم، چند موجود “دارای مغز”را میشناسید که به فکر تاب آوری فرزندان خود باشند؟ (البته دغدغه بشر دوپا، پس از پیشرفتهای خارق العاده علمی، امروزه بیشتر پرورش فرزندانی لوس، متوقع، طلبکار و حق به جانب است. چیزی که مطلقا در زندگی درختان “بدون مغز” دیده