فروید می گوید هدف از روانکاوی “توانایی عشق ورزیدن و کار کردن” است. مگر کسی را می شناسید که “توانایی عشق ورزیدن” نداشته باشد؟ واقعیت این است که کمتر بشر دوپایی وجود دارد که علیرغم ادعاهایش، از این توانایی برخوردار باشد، البته. نه ادعای عشق ورزیدن، که در آن همه آدمیان استادی و مهارت ویژه ای دارند, و صد البته برخی در آن خبره ترند، و خود را زرنگتر! از دیگران هم می پندارند(۱): از نظر آنان، عشق چیزی نیست جز اینکه دیگری به آنها بگوید “دوستت دارم” ، و به نوعی نارسی سیزم یا خودشیفتگی زخم خورده آنان را

…و جایگاه این ابژه (ابژه a یا آگالما) در اقیانوسی دیگر، یعنی اقیانوس آرام است.( همان اشتباهی که حداقل از ۲۴۰۰ سال پیش، از زمان آلکی بیادس (۲)، که سقراط را حامل این ابژه می دانست، همه روزه ابنای بشر مرتکب می شوند). او نمی داند که برای نزدیک شدن به این ابژه، بایستی عرقریزان و خون چکان، از میان سنگ و صخره، “صخره اختگی” که فروید می گوید “گاهی خیش روانکاوی در آن گیر می کند” ، کیلومترها کانال حفر کند. ابژه اشتیاق در اقیانوسی قرار دارد که فاقد کلمه است، و تمام عرقریزان آنالیزان به دلیل آنست که

اخیرا دانشمندان از کشف اقیانوس پنجمی یاد می کنند که دارای گیاهان و جانوران خاص خود است و آن را اقیانوس منجمد جنوبی می نامند. اقیانوسی سرد و ساکت، در اطراف قطب جنوب. اقیانوسی که حتی از اقیانوس آرام هم ساکت تر است، و به همین جهت با اینکه جایی در روح آدمی دارد، برای او قابل دسترسی نیست. پس بیایید باز به اقیانوس اول، اقیانوس اطلس بازگردیم، و فراموش نکنیم که شباهت بین وسیعترین پهنه حیات روانی به هم پیوسته روی زمین، یعنی روح و روان انسان، و وسیعترین پهنه حیات مادی به هم پیوسته روی زمین، که حدود

فروید در بررسی رویاها، به راهنمایی فخنر به این نتیجه رسید صحنه فعالیت رویاها با محل حیات ذهنی بیداری متفاوت است. چطور چنین چیزی ممکن است؟ وقتی فردی می خوابد، سیستم عضلانی فرد دچار فلج موقت می شود، و به این ترتیب بدون اینکه ایگو واهمه ای از اقدام به عمل داشته باشد می تواند در تماس با آن بخشی از حیات ذهنی اش قرار بگیرد که در طول روز از آن غافل است، یا به عبارت دیگر، بخشی که در طی روز اگر بخواهد به سطح بیاید، توسط ایگو شکار می شود.. به عبارت دیگر از آنجا صحنه فعالیت

اقیانوس هم به عنوان قرینه مادی روح و روان انسان، وضعیت مشابهی دارد: هر شب، اقیانوس شاهد بزرگترین مهاجرت جانوری روی کره زمین است. شباهنگام، زئوپلانکتونها، یا جانوران ذره بینی اقیانوس، بدون اینکه از شکار توسط شکارچیانی مانند ماهی و سخت پوستان دیگر واهمه ای داشته باشند، به سطح آب می آیند. (فرآیندی که به آنها کمک می کند از فیتوپلانکتونها یا گیاهان ذره بینی تغذیه کنند) با طلوع آفتاب، گویی اقیانوس عظیم بیدار می شود، و زئوپلانکتونها مهاجرت عظیم خود را به آبهای عمیقتر، و مناطق تاریکتر شروع می کنند. به این ترتیب، شباهنگام، صحنه فعالیت رویاها با حیات

به نظر می رسد که طبیعت برای زوایا و اعماق حیات فردی و اجتماعی انسانی که از دیده ها پنهان است، آینه ای فراهم کرده است، به نحوی که هر آنچه در آدمی نامرئی و ناملموس است، در آئینه طبیعت قابل مشاهده و ردیابی است. آیا بخشی از رهایی و بهجتی که در دامان طبیعت حس می کنیم، به دلیل وجود این آئینه عظیم نیست که بخشهای نادیدنی ما را هم به ما نشان می دهد، و هر چند برای لحظه ای به ما کمک می کند که از وجود “غائب” خود، کمتر غائب باشیم؟ در حیات اجتماعی، آدمیان توسط