ابتدا از ساحل اقیانوس اطلس شروع می کنیم، محل خوردن امواج به ساحل، حوزه روابط و هیجانات، آبهای کم عمق ساحلی که آن را ساحت خیالی می نامیم.
تنی به آب می زنیم و اقیانوس ما را به خود می کشد: ساحت سمبولیک یا کلمات، ساحت بزرگ دیگری و زبان، محدوده از خودبیگانگی زبانی، حوزه ای sexual که فروید با بررسی رویاهای نوروتیکها راه خود را بدان گشود.(شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هائل)
اما اگر سفر را به قدر کافی ادامه دهیم، به اقیانوس شگفتی ها، نا ممکنی ها، اقیانوس آرام می رسیم: اقیانوس بعد واقع، که دیگر نه کلمه ای دارد و نه بزرگ دیگری ای، محدوده جدایی، حوزه ای asexual که لکان با بررسی سایکوتیکها راه خود را بدان گشود، حوزه حک شدن روی بدن، حوزه خلق و آفرینش. آسمانی آبی و آرام آدمی را در بر می گیرد، و نسیمی گرم مشام او را با بوی اوکالیپتوس نوازش می کند. (کجا دانند حال ما سبکباران ساحلها)