– چرا در کشورهای کمتر توسعه یافته، اقبال و توجه به دارودرمانی و روانپزشکی بیشتر است تا روانکاوی؟
– پاسخ به نوع رابطه خاصی که بین روانپزشک و مراجعینش وجود دارد بر می گردد: رابطه روانپزشک و بیمار، در واقع بازتولید کننده روابط فئودالی ارباب – بنده است، که به دوران پیش از روشنگری باز می گردد. در حالی که روانکاوی فرزند روشنگریست، و سعی در انحلال چنان روابطی دارد. این موضوع حیاتی به روشنی در دوگانه “ازخودبیگانگی-جدایی” لکان مورد توجه قرار گرفته است.
– پس امکان تبدیل روانکاوی به چیز دیگری نیز در این کشورها وجود دارد؟
– بله، چرا که نه.

این سلسله پرسش و پاسخها از این پس با برقراری دیالوگی با کتاب روشنگر، متعادل، قابل تامل و عاری از تعصب
Lacanian Psychoanalysis
Revolutions in Subjectivity
IanParker/Routledge 2011
نوشته می شوند. البته این نه بدان معنی است که تمام مطالب این کتاب مورد تاییدم هستند، و نه بدان معنی که تمام این پرسش و پاسخها در بر گیرنده و موافق دیدگاه نویسنده این کتاب است.