در اقیانوسهای روان، این شکارچی دالهای عمق ناخودآگاه، افکار خودآگاه هستند، که در آبهای کم می چرخند، نظمی ندارند و علی الظاهر از هم گسیخته به نظر می رسند، و آماده دریدن دالهای ناخودآگاهی اند. در این افکار خودآگاه، تمایزات جنسی حداکثر اهمیت را می یابند، گویی همگان قرار را بر این گذاشته اند که فراموش کنند این تمایزات، تمایزات ماهیتی نیست، و تنها به اندازه اندامها برمی گردد، و همگان از جنینی که در آغاز جنسیت واحدی دارد نشات گرفته اند. (کسی بگوید چرا مردان پستان دارند؟ البته تنها بچه ها ازین موضوع مطلعند، قبل از اینکه جهانشان با

همین شکارچیان ساحلی هستند که باعث می شوند بسیاری از وجود چنین اقیانوسهایی در وجود خود ابدا باخبر نشوند. شکارچیانی که برای مسیر یابی از نیروهای مغناطیسی قطبین استفاده می کنند: نیروی مغناطیسی که در دنیای امروز چیزی نیست جز مغناطیس رباینده ای به نام “پول”. اما تغییراتی که در طی روانکاوی در روح و روان افراد اتفاق می افتد، همانطور که گفته شد تسریع مهاجرت و آزادی حرکات والهاست. این کار را تنها کسی می تواند انجام بدهد که سالیان سال در اقیانوسهای ناخودآگاهی شنا کرده و با چنان درندگانی جنگیده باشد. نیازی به گفتن نیست که این کار

به ویژه بسیار اتفاق می افتد که این کوسه ها را سبکباران ساحلها به سمت والهای شوق آنالیزان می فرستند. پس آنالیزان هر لحظه می تواند تحت حملاتی از درون و بیرون خود قرار بگیرد. چیزی که این مسیر را بسیار مخاطره انگیز می کند. اگر همه آدمیان تسلیم کوسه های وجودشان، کوسه های افکار خودآگاهشان بودند، هیچ کس در روانکاوی خود پیش نمی رفت، هیچ کس شایسته نام “آدمی” نبود (از یاد نبریم که نفس تکوین اقیانوسهای ناخودآگاه منوط بوده به تشکیل زبان، اولین سنگ بناهای تمدن و شروع واپس زنی)، زمین تنها جایگاه “دروغ زنان درنده خو” بود،

اگر همه آدمیان تسلیم کوسه های افکار خودآگاهشان بودند… هیچ دموکراسی شکل نمی گرفت، هیچ فیلسوفی به دنیا نمی آمد، چه می گویم؟ اساسا هیچ کاشفی ظهور نمی کرد، پورسینا و کپرنیک و اینشتن تنها نامهایی بودند میان هزاران نام دیگر، و حیات روی کره زمین به همان بی بار و بری فوران آتشفشانهای سطح زهره، بی هدفی حرکت ابرهای سطح مریخ، بی معنایی وزش گردبادها و طوفانهای سطح مشتری یا جمود یخهای سطح اورانوس و نپتون می شد… پرسشی که بایستی مطرح کرد این است که چطور در میان تمام جانوران آبزی، جناب کوسه آنقدر روی تمایزات جنسی خودش

زیست شناسی تکاملی از کنار این راحت نمی گذرد که بزرگترین مغز در موجودات خشکی زی هم مربوط به انسان است: نکند (زبانم لال!) این ارتباط اندازه مغز و میزان درنده خویی در مورد جانوران خشکی زی هم صدق می کند؟ در آن صورت، بایستی گفت انسان گرگ انسان نیست (با آن مغز فندقی اش) بلکه کوسه انسان است: دندانهای چند ردیفی کوسه ماهی خشکی، تنها پشت چند ردیف ماسک (semblance) مخفی شده است، این است که دیگر ظاهرش نمی ترساند، گرچه فریب می دهد. کوسه های بیچاره اسمشان بد دررفته، وگرنه از انسانها بسیار بی غل و غش ترند!

خانم کوسه در طی این مسافت ۱۲ تا ۲۵ ماهه و مسیر ۱۵ هزار کیلومتری از جریانهای اقیانوسی مانند گلف استریم هم استفاده می کند. (می بینید که جنبش فمینیسم به ماهیان اقیانوس هم رسیده: حالا که کوسه های نر، فقط لم می دهند، ماهم فقط موج سواری می کنیم!) در بین جانوران، موجودی هست که حداقل در زمینه برابری جنسیتی هزاران سال از آدمی (و امثالش مثل کوسه) جلوست, طوری که می توان قدری از درنده خویی و زنده خواری اش را بخشید. تازه هفتاد سال از آن زمانی گذشته که سیمون دوبوار کتاب خودش “جنس دوم” را چاپ