(۶) برخوردی که ما در برابر این بزرگ دیگری اتخاذ می کنیم و اینکه آیا اسم آن را منازعه یا نقد می گذاریم، یا هر چیز دیگر، به برخورد تمدن ما در این لحظه بستگی دارد. آیا مردم چنین سطحی از کنترل و مقررات دولتی را قبول خواهند کرد؟ آیا مردم مشتاقند که مثل ماشین تلقی شوند؟ یا می خواهند با آن مخالفت کنند، فاکتوری که نمی توانیم آن را تضمین کنیم. در اساس ما تاثیر زیادی نمی توانیم بگذاریم. همانطور که توماس اسوولوس گفت این مساله ای در مورد یک پاسخ اخلاقی است. برای من، مدل زبان CBT دقیقا همان دفترچه راهنمای یک دستگاه است؛ وقتی دستگاهی می خرید یکسری دستورالعمل غیر مبهم دارید که چطور آن را روشن و خاموش کنید. این همان مدل یا مفهوم زبانی است که در CBT استفاده می شود. ممکن است که مردم دارند به سمت آن تلقی می روند که [فکر کنند] یک ماشین وضعیت بالاتری است از انسان بودن. و اگر چنین چیزی اتفاق بیفتد، فکر نمی کنم که ما کار زیادی بتوانیم بکنیم. (۷) آن حقیقتی که برای من بیشترین حیرت را به دنبال دارد این است که موسسات دینی، کلیساها در دموکراسی مدرن، با چنین ارزیابی کنار آمده اند! چنین به نظر من می رسد که پیش از این یک طرد انسان گرایانه دستگاه و ساختار (مکانیسم) وجود داشت که خانه ارواح نامیده می شد. ما در آن موقع متحدینی داشتیم. اگرچه فروید شیطانی تلقی می شد، باز برای لکان روشن بود که اتحادی بین دین و روانکاوی در تضاد با ساختار و دانش وجود دارد. این موضوع را در دهه ۱۹۵۰ خیلی روشن می توانستید حس کنید. حال آنچه به روشنی قابل درک کردن است این است که شما چنین چیزی ندارید. امروزه دین با دانش رقابت نمی کند. آنها بدون لحظه ای تردید کل زمین را به دانش و کمیت سازی سپرده اند. آنها فقط یک چیز را [به این] اضافه می کنند: که ایده اساسی دفاع از زندگی است؛ دفاع از حیات و جهان دیگر. همزمان آنها کمیت سازی را تا حد نهایی اش قبول می کنند، و این تغییر بزرگی است. این موضوع تغییری در ارتباط بین قوا و نیروها بوجود آورده، که ناشی از تغییری در خط دینی است. می بینید که در منازعه ما علیه CBT ، دوباره انسانی کردن دین مقصودی است که بایستی در مورد آن صحبت کنیم.