دنباله مقاله جذاب JAM را در ادامه می خوانید:(۳) وقتی با CBT مواجه می شویم با پدیده جدیدی روبرو هستیم. آیا CBT فقط استفاده از تلقین است که از مدتها قبل می شناختیم، تلقینی که در قرن نوزدهم و ابتدای قرن بیستم داشتیم، و فقط یک تدوین جدید [است]؟ می ترسم CBTتنها تدوین جدیدی از تلقین نباشد، چون آن نوعی محصول جنبی و وحشتناک خود روانکاوی است. CBT چیز جدیدی است. به عبارتی پسا تحلیلی است، یا پسا فرویدی.وقتی مصاحبه های اخیر با آ. ب. [آئرون بک] را در نیویورک تایمز یا واشنگتن پست می خوانید، می بینید او روانکاو است، یا بوده، و حوصله اش سر آمده.او دیگر نمی توانسته به مردم گوش کند که همان چیزهای تکراری را بارها و بارها بگویند. و ن هم، حدس می زنم، ۵۰ دقیقه. او از پراتیک تحلیلی حوصله اش سر می رود و کار با بیماران را توانفرسا می یابد، چون [در روانکاوی] هدف خیلی ناواضح به نظرش می رسد. این آن چیزی است که آقای ب. [بک] از پراتیک خود بیاد می آورد. ایده آل آن است که اگر شما تکیه بدهید و گوش کنید و بگویید «اوهوم، اوهوم» به طریقی در نهایت یک راز بیرون خواهد آمد. اما ممکن است شما توسط حس درماندگی کل جریان فرسوده شوید. این توصیف اوست به عنوان یک آنالیست که چطور او دچار نارضایتی شد. و نه تنها حالش بدتر شد، یا مریض شد، بلکه مریضهای او هم حالشان بدتر شد. آنطور که او می گوید: «هر چه من بیشتر می گذاشتم که بیمارانم در طی جلسه تداعی آزاد کنند، حال بدتری بهشان دست می داد.» خب این یک واقعیت خوب شناخته شده پراتیک است که در آن می گذارید سمپتوم ها کریستالیزه (متبلور) شوند.اگر ما می خواهیم این پدیده را بفهمیم، نه تنها بایستی CBTرا از نقطه نظر روانکاوی بفهمیم، بلکه بایستی به عنوان محصول جانبی روانکاوی بفهمیم، و من می گویم، به عنوان محصول جانبی روانکاوی آمریکایی. چون وقتی در مورد  CBTمطالعه می کنید، می بینید که CBT از اظهاراتی در محدوده عرف عام تشکیل شده، که نشان می دهد دارد خودش را به استاندارد سازی بسیار شدید پراتیک تحلیلی در آمریکا ارجاع می دهد. یک ایده ای در مورد خنثی بودن خالص آنالیست وجود دارد، و این خلوص چیزی است که از طریق  CBT آنها می خواهند به طریقی اصلاح کنند، تا دوباره پراتیک تحلیلی را انسانی کنند. بنابراین اگر می خواهیم این مطالعه را ادامه دهیم، مجبوریم آن را به عنوان یک نوع محصول جنبی روانکاوی مطالعه کنیم، نه روانکاوی فرویدی بلکه روانکاوی آمریکایی یا انگلیسی، که در فرانسه هم ما داریم آن را به عنوان چیزی که از خارج می آید می بینیم. ما تصور نمی کنیم که این از پراتیک ما زاده شده است. این از نقطه نظر اول. (۴) نکته دوم این است: اساس نقطه نظر CBTدیدگاه آنها از زبان است. آنها در مورد اینکه زبان برای آنها چیست تئوری سازی نمی کنند، اما من آن را یک تئوری زبان تلقی می کنم، یعنی یک تئوری توصیف. آنها اساسا بر این باورند که زبان بدون ابهام است، یا حداقل اینکه زبان به آُسانی می تواند به شکلی غیرچند پهلو به کار گرفته شود، و اینکه می تواند روشن و صریح باشد. این پایه باور آنهاست مبنی بر اینکه امکان دارد بین بیمار و درمانگر یک توافق قبلی وجود داشته باشد در مورد اینکه مشکل چیست و چطور می توان آن را درمان کرد. در CBTچنین می اندیشند که شما می توانید با یک درمان موافق باشید و اینکه بیمار می تواند با یک توصیف قبلی از تروما موافقت داشته باشد. بدین ترتیب آنها روی نتیجه توافق می کنند، که متعاقباچیزی نیست حز سرکوب مشکلی که از قبل توصیف شده.آنها چنین فرض می کنند که اگر شما یکجعبه سیاهداشته باشید و به داخل آن بروید – جعبه سیاه درمان، یا فرآِیند درمانی – می توانید به داخل مشکل توصیف شده بروید و نتیجه ای داشته باشید، که می توانید مشکل توصیف شده را درک کنید و موافقت کنید که ناپدید شده است. در چنین منطقی، خود درمان تاثیری روی توصیف مشکل ندارد، مشکلی که ثابت می ماند و وابسته به فرآیند [درمان] نیست. آنها فرآیندی می سازند که هیچ تاثیری روی توصیف مشکل ندارد و توصیف مشکل هم خودش یک مخلوق و آفریده است، همانطور که پیش از این توماس اسوولوس نشان داده است. اما توصیف مشکلواقعایک مخلوق و آفریده است. مشکل، آنطور که توصیف شده، می توانم بگویم یک «فوبیا سازی» است. فوبیا در اینجا مدل عمومی مشکلات روحی است، ترس از تمام زندگی روحی روانی. ما اینجا این ایده را داریم که آنچه غیرقابل تحمل است به ترس و فاصله ترجمه می شود. یک مشکل عمومی همیشه به اجتناب تبدیل می شود، بنابراین مشکلذهنیهماناجتناب است. می توانیم بگوییم کهمدل جهانی و عمومی CBTاجتناب است؛ این موضوع با این ایده متناظر است که چیزی پی آمدهایی را به راه می اندازد، که شما می توانید روی مکانیسم راه اندازها عمل کنید و آن را اصلاح کنید. این فقط یک خلاصه و طرح کلی است. فکر می کنم این موضوع می تواند به نحو متقاعد کننده ای نشان داده شود. نقطه آغاز هیپوتز مبتنی بر شواهد این ایده است که آنچه قبلا بود همان چیزی هست که بعدا هست، طوری که می توانید نشان دهید که چیزی ناپدید شده است. این ایده ای از زبان است به عنوان آنچه [ما را ] قادر می سازد توصیفی غیرمبهم از چیزی بدهیم، که خودش همانطور که دیدیم از پیش یک لغو کردن درمان است.در حالی که ما چنین در نظر می گیریم که خود مفهوم واقعیت برای هر سوژه/ بیمار توسط درمان تغییر داده می شود.بدین ترتیب تئوری ما یک تئوری خودبسنده (خودکفا) است، چیزی که نقطه اساسی درمان را وحدت می بخشد.

[ادامه دارد…]