“منظور از وجود عالم   ملاقات دو دوست بود.”

شمس تبریز

خورشید بر پوست سبزم

میعاد دل انگیزی دارد

افسوس که خورشید

فصل فراغ برف است و کوهستان

دو دلداده ی غریب!

اینجا آتش و آب

دو دلداده ی قدیم

فرزندان خود را به هم تقدیم میکنند

و در هماغوشی سبزشان

ارواح مشتاق و دلخسته خود را به هم می دهند

– بین خودمان

پیشینیان

خاک و باد را

برای رد گم کنی

میان آتش و آب

نشانده اند

تا میانه شان را

به هم زنند! –

کوه بر برف بوسه می زند

تا آتش٬ لبان آب را ببوسد

دو دلداه ی قدیم

ارواح خود را

عاشقانه به هم می بخشند

تا  ”تارک بی بقای خاک”

با “دلهره ی ویرانی باد”…

ملاقات آب و آتش

بر قله ی کوه

آنجا که سکوت

تمام صداها را محکوم می کند

و زرد

وفور انفجار سبز را تاب نمی آورد

و باد و خاک

انتحار می کنند

برای هماغوشی آتش و آب…

۹ اسفند ۹۰ – در آسمان تهران جم