دکتر جان
اول اینکه به رسم خوبی که از روزگاران کهن مونده، عید رو پیشاپیش تبریک می گم. عید زمان خوبیه که آدم دل آزردگی هاش رو فراموش کنه و دلتنگی هاش رو بزاره جاشون. پس دکتر عزیزم، سال نوت مبارک باد!
اما حال و روز من هم بد نیست. گرچه شعر جدیدم زیاد درش دلتنگی داره، اما یک کشقی کردم که می خوام طبق معمول باهات در میون بذارم و نظرت رو بخوام. من فهمیدم که “شهر” هم مثل “شعر” نام یک جور بیماری است. این بیماری علائم مختلفی داره از جمله تعجیل، تخفیف عقلی، تقلید جمعی، تزاید جمعیتی و حرص عمومی. هر چقدر در شعر آدمی سعی می کند بر تفاوت خود واحساساتی که به خود دست می دهد تاکید کند (که خود بیماری دیگری است) در شهر سعی بر این دارد که به یک جور علاقه جمعی نزدیک شود، و در جمعیت حل شود. شلوغ ترین مغازه های شهر کجا هستند؟ جایی که یک برند مشهور وجود دارد، برندی که یک سلیقه عمومی است، حالا می خواهد برند لباس باشد، یا برند غذا. از این جهت هم شهرهای جهان با هم تفاوتی ندارند، حالا می خواهی تهران باشی یا توکیو، بارسلونا باشی یا والنسیا، پاریس باشی یا تبریز. تا وقتی که توی شهر بودم اصلا نفسم حبس شده بود، یک کلمه شعر هم نمی تونستم بگم. اما حالا که اومدم جزیره تنریف اوضاع فرق می کنه. به محض اینکه رسیدم و ابرها و مه و کوه های سرسبز رو دیدم دستم رو کاغذ لغزید و همون خبطی رو مرتکب شدم که همیشه می شم!
اما جالبه بدونی که یکی از چیزهایی که خیلی روم تاثیر گذاشت داستان کشیده شدن نقاشی فریاد مونش بود که تو یک مجله در هواپیما خوندم. هیچ می دونستی که اون پلی که در نقاشی دیده می شه در اصل یک پلی بوده که در نزدیکی یک تیمارستان وجود داشته؟ و اینکه خواهر مونش مبتلا به بیماری دو قطبی بوده و در همون بیمارستان بستری بوده؟ اون روزی که مونش دچار حالتی شده که حاصلش اون نقاشیه، داشته از روی اون پل رد می شده که اتفاق عجیبی می افته. اون حس می کنه که همزمان داره صدای فریاد خواهرش و صدای فریاد گوسفندانی رو می شنوه که داشتن برای ذبح می بردنشون. معلومه که جون آدم در این حالت می خواد از تنش در بیاد. اینه که میاد و قلم به دست می گیره و نقاشی ای رو می کشه که امروز در نقاشی سمبول کشور نروژ شده (البته در نمایش نامه نویسی همچنان ایبسن توئه که سمبل کشور نروژه، در این هیچ شکی نیست).
به امید دیدار دوست من
ب. ب
