ردکردن این

مدرسه لکانی ایرانی

صداهای دره هنزک و سایه های کشیده «من»…

ماو…

بع بع…

چه چه…

ما به چهچهه خو کرده ایم

تار هستی

               که می نوازد

                               بودنی بدیع، رستنی شنیع

ما را با خروش خروس و جنبک بزغاله چکار؟

که گوشهامان سرب اندود

                     از صدای تیر و آهن و چدن

                     و صدای «من»

                                    که جار می زند

                                               پیروزی کم فروغش را

                                                                 بر انبوه مردار همسایه…

به اشتراک‌گذاری این مقاله در شبکه‌های اجتماعی