مه صبحگاهان به کناره های دریا پرسه زنان از نجواهای شبانه کنار و کوور می‌گفت و جرعه ای از قهوه تلخ شبانه را به کام دریا می ریخت   پرستوهای مهاجر لختی نشستند تا از بندرهای ابهام پرس کنند   و ماهیان دریا دزدانه نجواهای کنار و کوور را نوشیدند   تا مروارید غلتان فروخفته به کف آب برای گردن یار هزار راز مگو به چنته داشته باشد…   این آخرین دست نوشته بهمن در جوف نامه آدمخواران بود، فکر کنم زمانی که پاکت را داده بودند تا آدرسش را روی آن بنویسد، یواشکی آن را سرانده درون پاکت. آنقدر

تک درخت تنهای بالای تپه تنها یک فکر دارد: ” خورشید کی بر می آید؟” سوزش باد برای او زهدان هوش است و سرمای برف رخت بی لک او را به هممه و غوغای بازار مسگران بی توشه چکار؟ به دود- نفس های پر آتش آدمیان که کنده های خیس را مهمان خانه دل کوچکشان کرده اند که کنده های خیس گران ترند و لابد ارزشمند تر! بگذار درخت نوشداروی خورشید را قطره قطره بنوشد از پوستی که ستبری اش تنها نشان غمی کهن است ای باد! مردانه بتاز! ای خورشید! مردانه بتاب! ای برف! مردانه ببار! منتظر بر سر

من از جهان ارواح می‌آیم اینجا «همه‌چی آرام است، همه کس خوشحال است» کس به گرده نانی کوچک                             بهمنی از رشک نمی‌بارد کس با کس دشمن نیست                           دشمنی کار تن است، کار جسد… ای اجساد پوسیده تا استخوان!                          نفرت بورزید، کامرانی کنید                                        هر چند خوشکامی شما                                                   نابودی ارواح نازکتان است! بر آن سمند خوش‌زین                         می‌نشینید و سفر می‌کنید                                                    ماه به ماه و آن را                به خرکی چموش و لنگ                                            می‌فروشید                                                            به ثمن بخس! آخر مگر… بین ارواح                      همهمه‌ای افتاد                            (نه! آنان چون شمایان همدیگر را نمی‌درند.) همهمه‌ای با

پاییزی ترین شعر فروغ: سلام ای غرابت تنهایی اتاق را به تو تسلیم می کنم چرا که ابرهای تیره همیشه پیغمبران آیه های تازه تطهیرند و در شهادت یک شمع راز منوری است که آن را آن آخرین و آن کشیده ترین شعله خوب می داند…

پیرْ جسمی و جانْ جوانی این است آن ترسناک؟ یا که مردن بر فراز استواری غرور به غروبی ابدی؟ این است آن ترسناک؟ یا که ایستادن چشم در چشم هیولایان انسان نما و نام خود را فریاد کردن در گوشهایی که برای کر نبودن بایستی پاره شوند؟ این است آن هولناک؟ یا که مردن بی هیچ چیزی در دست که آنچه می‌خواهم ببرم آن «هیچ» هم نیست؟ این است آن هولناک؟ یا فراز شدن به شنیدن رازی که از شنیدنش ارواح، ترک اجساد می‌کنند؟ این است آن ترسناک؟ راستی بگوی در گوشم که آن ترسناکترین چیست؟ تا برای دیدن رُخش

به آفتاب سلامی دوباره خواهم داد به جویبار که در من جاری بود به ابرها که فکرهای طویلم بودند به رشد دردناک سپیدارهای باغ که با من از فصل های خشک گذر می‌کردند… (فروغ فرخزاد)   حدود ۲۰ سال پیش، درخت امامزاده رو که قطع کردن، یکدفعه دیگه نفسم بالا نیومد. کار بچه‌ام بودا، درختو برید داد گاوه بخوره. همه‌اش خواب امامزاده رو می‌دیدم می‌گفت چرا زیر خانه‌ام را خراب کردی؟ گاوه مال تو بود. پس تقصیر توئه.