به ویژه بسیار اتفاق می افتد که این کوسه ها را سبکباران ساحلها به سمت والهای شوق آنالیزان می فرستند. پس آنالیزان هر لحظه می تواند تحت حملاتی از درون و بیرون خود قرار بگیرد. چیزی که این مسیر را بسیار مخاطره انگیز می کند.
اگر همه آدمیان تسلیم کوسه های وجودشان، کوسه های افکار خودآگاهشان بودند، هیچ کس در روانکاوی خود پیش نمی رفت، هیچ کس شایسته نام “آدمی” نبود (از یاد نبریم که نفس تکوین اقیانوسهای ناخودآگاه منوط بوده به تشکیل زبان، اولین سنگ بناهای تمدن و شروع واپس زنی)، زمین تنها جایگاه “دروغ زنان درنده خو” بود، اقیانوس ناخودآگاه تشکیل نمی شد و یا همواره ناشناخته باقی می ماند، هیچ شاهکار هنری خلق نمی شد (به ویژه موسیقی چون آثار بتهون، که صدای اعماق اقیانوس است)، هیچ شاعری شعر نمی نوشت (و والهایش را در ذهن ما به رقص وا نمی داشت)، هیچ فیلمسازی فیلم نمی ساخت، هیچ عکاسی جز ثبت ساده وقایع کاری نمی کرد، هیچ نویسنده ای برای عنوان کتاب خود جنایت را کنار “مکافات” قرار نمی داد، هیچ پیامبری از آنچه ورای صورت ظاهر است نمی گفت، اساسا هیچ کشفی صورت نمی گرفت.