این روزها کمتر فیلمی پیدا می شود که پس از دیدن آن مدتی آدم را به فکر فرو ببرد، چه امثال فرانک کاپرا و آلفرد هیچکاک و فرد زینه مان به تاریخ پیوسته اند، و متاسفانه دنباله ای ندارند. اما دوست عزیزم دکتر رضا نونهال طبق معمول برایم فیلمی کنار گذاشته بود که قدری تعجب زده ام کرد، فیلمی اروپایی (ایتالیایی) که ظاهرا جوایز زیادی را هم امسال از آن خود کرد، فیلمی در مورد نویسنده ای که پس از اولین رمانش دیگر کتابی ننوشته است و اکنون خبرنگار یک نشریه است. به یکی از دیالوگهای فیلم توجه کنید:
خواهر ماریا – چرا دیگر کتابی ننوشتی؟
نویسنده – چون من دنبال زیبایی بزرگ بودم، و اون رو پیدا نکردم.
خواهر ماریا – می دونی چرا من فقط از ریشه گیاهان تغذیه می کنم؟!
نویسنده – نه، چرا؟!
خواهر ماریا – چون اونا مهم هستن…
این خواهر ماریا همان کسی است که اصلا حرف نمی زند، و در ۱۰۴ سالگی ابدا تن به مصاحبه ای نمی دهد، و وقتی از او علت این موضوع را می پرسند تنها این چند کلمه را می گوید:
«من با خدای خود عهدی برای سکوت بسته ام، و سکوت چیزی نیست که بشود در موردش حرف زد»
فکر می کنم کلماتش ارزش این را دارند که دوباره مرور شوند… آن هم در جهانی که کلمات بیهوده خرج می شوند…
