خود عشق مانند گل عمر کوتاهی دارد. در مردان هنگام زناشویی به مرگ طبیعی می میرد؛ اما در زنان غالبا تا پایان زنده می ماند و بشکل محبت مادرانه ای نسبت به قهرمان به خاک افتاده رویاهای وی در می آید…
زنها خیلی بیشتر از مردها شهامت دارند. خیلی بهتر از ما با بیماری و مرگ روبرو می شوند , از ما بیشتر رحم دارند و کمتر خودپسندند.
مرد و زن در آغوش یکدیگر می افتند و پی نمی برند که مرگ است که آنها را باهم جفت می کند و با یک دست داروی عشق و با دست دیگر داروی خواب می دهد. مرگ است که زندگی می بخشد و زندگی را باز پس می گیرد؛ اوست که آغاز و انجام را به یکدیگر می پیوندد.
