آوای جانها بر آبها (یوهان ولفگانگ فون گوته ۱۸۳۲ – ۱۷۴۹ )
جان آدمی، همان آب است
از آسمان آید و
به آسمان رود
و باز بر زمین…
بسان بتی عیار
هر زمان به شکلی.
بر صخره سراشیب
آب ناب، کفان و غران
افشان می‌شود
ابر وار
بر صخره صاف
حرمت می‌یابد
شناور، پنهان و زمزمه‌گر
تا اعماق.
باد
عاشق زمزمه‌گر موج
موج را از اعماق
شکار می‌کند.
جان آدمی، چون موج!
راه آدمی، چون باد!
ترجمه از فرزام پروا/ شهریور ۹۰
