آه صدایت را شنیدم
صدای آهت را
ای باران حاصلخیز که جان چوب در آغوش تست!
صدای آهت را
به گاه ترک چوب
با غم جانکاه
که چوب بر آتش تحمل حجم تو را ندارد…
صدای آه آب
آن طرفه صدا
و اخگرهای آتش
نقطه های پایان جملاتش!
– که هیچ چیز جز انعکاس تهی در جمله های باز
طنین افکن چاه های «واهمه های بی نام و نشان» نیست –
ای آب!
ای آه تو
انعکاس روح عالم در تهیای من!
ای خط حامل طنین هستی!
چه خوشست مردن
که درگذشتن
آوای تمام آسمان آبی است
به وقت باران…
