آدمیان ناب و بدوی دشتهای استرالیا می گویند:
صدای آدمی برای صحبت کردن نیست. این کار را می توانید با سویدای دل/سر انجام دهید. اگر صدا برای سخن گفتن استفاده شود٬ حاصل تنها مکالمه ای است که از نظر روحی حقیر٬ غیر ضروری و فقیر است. صدا را از بهر آواز خواندن٬ جشن گرفتن و شفا دادن آفریده اند.
(جالبست که از فریبکاری نام نمی برند٬ لابد چون هنوز شهرنشین نشده اند. )
ترجمه بخشی از کتاب پیام پریده/ مارلو مورگان
