– جان جاودانه ی تو با شعر به شاهین تعادل نمی آویزد…
– شعر همان جان من است…
جالبست که در مورد بزرگترین نمایشنامه نویس و شاعر انگلیسی زبان یعنی ویلیام شکسپیر – کسی که گوشه ای از گوشه های روان آدمی نیست که او در موردش ننوشته باشد – فیلمی بسازند و در آن او – که مطابقت عجیبی با عکسی دارد که منتسب به اوست – به عنوان کسی معرفی شود بی سواد (کسی که حتی حروف زبان انگلیسی را هم بلد نیست بنویسد ) عامی فرصت طلب و حق السکوت بگیر. کسی که نمایشنامه های کس دیگری را با طیب خاطر به نام خود اجرا می کند و تازه از نویسنده اصلی نمایشنامه حق السکوت هم می گیرد. با خود فکر کردم آیا ما جرات داریم در مورد بزرگان ادب خود چنین فیلمی بسازیم یا آنقدر تقدیس افراد برایمان اهمیت دارد که چنین فیلمنامه ای را قبل از نوشته شدن در ذهن خود پاک می کنیم؟