ردکردن این

مدرسه لکانی ایرانی

درخت تهیاست…سکوت…

آن کنج امن هستی

    گنج بودن

           که از رقص دلقکان و دندان درندگان و خلعت ظاهرسازان

                 خالی است

فاصله تنهایی من و قبح درخت

           آنجا که پل می زند آوای رستن های ابدی

آن قامت قد قامت

            در فاصله هجاهای سکوت…

چه جمع دلنشینی! ای درختان!

       مرا به جمع خود راه دهید

       با سکوت و طراوت و سرما

              در فاصله سطرهاتان

                  بر شیارهای خاک

       مرا به جمع خود راه دهید

              ای درختان دوستی و ای دوستان درختی ام

دارکوب نیستم

          که صدایم بر پوستتان وقاحتی باشد

باد نیستم

         که وزشم طلیعه زمستان باشد

باران نیستم

         که اندیشه شوم سرنگونی کاشانه ای

               بر سرشاخه هاتان در سر داشته باشم

آتش نیستم

          که لحظه افتادنتان را شماره کنم

خاک نیستم

          که سطرهاتان را به عشق بیلی بر هم زنم

من یک کرم ام!

              فارغ از پروانه های در انتظار زیستن!

        مرا به خود راه دهید

             درختان دوستی و دوستان درختی ام…

به اشتراک‌گذاری این مقاله در شبکه‌های اجتماعی