هنرمند زمانی آغاز می شود که مقصودش با نظام شخصی ویژه ی تجربیات و شناخت او از جهان واقعی روی نوار فیلم متبلور شده باشد. کارگردان اثرش را در دادگاه بیننده عرضه می کند، و آن را همچون مهمترین آرزوی قلبی اش با او در میان می گذارد. فقط در سایه ی وجود دیدگاهی شخصی بر پرده، او فیلسوف گونه ی هنری خویش می شود و به جایگاه هنرمند ارتقا می یابد…
احتمالا مشکل ترین کار برای کسی که در عرصه ی هنر فعالیت می کند، خلق نظریه ی شخصی است و سخت تر آنکه بدون واهمه از آن پیروی کند. و از همه چیز ساده تر التقاطی بودن و دنباله روی از الگوها و نمونه های تجربه شده است…
به نظرم پیرامونم را وسوسه هایی فرا گرفته: وسوسه ی کلیشه ها ، وسوسه ی اوهام، وسوسه ی مکان های عمومی و ایده های هنری غریب و کلا فیلمبرداری صحنه های زیبا و تاثیر گذار به خاطر کف زدن و تشویق. اما نمی ارزد که همه چیز را خراب کنم و از این راهی که در پیش گرفته ام بازگردم.
از: آندری تارکوفسکی و راهش/ گردآوری و ترجمه: مهران سپهران/ نشر چشمه ۱۳۸۹
بقول معروف: فاعتبروا یا اولو الالباب…